พฤษภารำลึก

ชั่วเหยี่ยวกระหยับปีกกลางเปลวแดด

ร้อนที่แผดก็ผ่อนเพลาพระเวหา

พอใบไม้ไหวพลิกริกริกมา

ก็รู้ว่าวันนี้มีลมวก

เพียงกระเพื่อมเลื่อมรับวับวับไหว

ก็รู้ว่าน้ำใสใช่กระจก

เพียงแววตาคู่นั้นสั่นสะทก

ก็รู้ว่าในหัวอกมีหัวใจ

โซ่ประตูตรึงผูกถูกกระชาก

เสียงแห่งความทุกข์ยากก็ยิ่งใหญ่

สว่างแวบแปลบพร่ามาไรไร

ก็รู้ได้ว่าทางยังพอมี

มือที่กำหมัดชื้นจนชุ่มเหงื่อ

ก็ร้อนเลือดเดือดเนื้อถนัดถนี่

กระหืดหอบฮวบล้มแต่ละที

ก็ยังดีที่ได้สู้ได้รู้รส

นิ้วกระดิกกระเดี้ยได้พอให้เห็น

เรี่ยวแรงที่แฝงเร้นก็ปรากฏ

ยอดหญ้าแยงหินแยกหยัดระชด

เกียรติยศแห่งหญ้าก็ระยับ

สี่สิบปีเปล่าโล่งตลอดย่าน

สี่สิบล้านไม่เคยเขยื้อนขยับ

ดินเป็นทรายไม้เป็นหินจนหักพับ

ดับและหลับตลอดถ้วนทั้งตาใจ

นกอยู่ฟ้านกหากไม่เห็นฟ้า

ปลาอยู่น้ำย่อมปลาเห็นน้ำไม่

ไส้เดือนไม่เห็นดินว่าฉันใด

หนอนย่อมไร้ดวงตารู้อาจม

ฉันนั้นความเปื่อยเน่าเป็นของแน่

ย่อมเกิดแก่ความนิ่งทุกสิ่งสม

แต่วันหนึ่งความเน่าในเปือกตม

ก็ผุดพรายให้ชมซึ่งดอกบัว

และแล้วความเคลื่อนไหวก็ปรากฏ

เป็นความงดความงามใช่ความชั่ว

มันอาจขุ่นอาจข้นอาจหม่นมัว

แต่ก็เริ่มจะเป็นตัวจะเป็นตน

พอเสียงร่ำรัวกลองประกาศกล้า

ก็รู้ว่าวันพระมาอีกหน

พอปืนเปรี้ยงแปลบไปในมณฑล

ก็รู้ว่าประชาชนจะชิงชัย

เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์