ช่วงนี้มีคนมีปัญหาหัวใจมาปรึกษาเยอะค่ะ โดยส่วนตัวแล้ว..เวลาใครจะก้าวเข้าสู่ความสัมพันธ์ใหม่ๆ สิ่งแรกที่อยากแนะนำ คือให้หยุดคิด และถามตัวเองก่อนว่า เราเป็นคน “โดดเดี่ยว” หรือ เราเป็นคน”เดียวดาย”
คนโดดเดี่ยว เป็นคนเดียวดายที่มีสุขภาพ (ทางใจ) ที่ดีแล้ว มีความ”เต็ม”ในใจตัวเอง และพร้อมที่จะเป็นผู้ให้มากกว่าผู้รับ คนโดดเดี่ยวอาจเป็นคนเดียวดายมาก่อน หรือ ไม่เคยเดียวดายเลยก็ได้นะคะ
มีเพลงที่ว่า “คนเหงาสองคนมาเจอกัน” เป็นสภาวะที่เกิดขึ้นได้บ่อย ๆ แต่คุณภาพในการอยู่ร่วมกันนั้น ต้องวัดกันค่ะว่าอัตราส่วนของความโดดเดี่ยว หรือความเดียวดายในแต่ละคน อะไรมากกว่ากัน .. อย่าเพิ่งงงนะคะ ข้อคิดเรื่องนี้ฟังมาจากพี่ชายที่เคารพ ไม่ได้คิดเองค่ะ .. ถ้าเรามองว่าทุกความสัมพันธ์อยู่บนพื้นฐานของการให้ คนเดียวดาย แทบจะปฏิบัติตามกฏพื้นฐานข้อนี้ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ความเดียวดายจะผลักให้ความสัมพันธ์ เป็นเรื่องของการร้องขอ ต้องมีชั้น เธอถึงมีความสุข หรือไม่ก็ ความสุขของผม คือคุณเท่านั้น.. นี่เป็นตัวอย่างความรักของคนเดียวดาย ถ้าคุณเป็นคนโดดเดี่ยว ที่ไม่เดียวดาย ความรักของคุณจะไม่จำกัดแค่ผู้หญิงคนนี้ หรือผู้ชายคนนี้ แต่มันจะเป็นความรักบนพื้นฐานที่คุณมีความเต็มอิ่มในตัวคุณแล้ว เมื่อคุณมีมากพอ คุณก็จะให้ได้มากขึ้น โดยไม่มีข้อจำกัด และไม่เรียกร้องการให้กลับ..
คนที่รอคอยใครซักคนเดินเข้ามาในชีวิต.. ตอบตัวเองก่อนนะคะ ว่าวันนี้เราโดดเดี่ยวหรือแค่เดียวดาย ถ้ายังแค่เหงา ขอให้ใช้เวลากับตัวเองให้มากขึ้น เรียนรู้ตัวเอง และทำความเข้าใจตัวเอง เพื่อสร้างใจให้มีกำลัง และเปลี่ยนสถานะตัวเองมาเป็นคนโดดเดี่ยวซะก่อน และเมื่อเวลานั้นมาถึง ค่อยเอากำลังใจ จากใจที่มีกำลัง ให้คนสำคัญคนนั้นนะคะ
เนื้อหาวันนี้ ไม่ใช่ "อาหารกาย" แต่เป็น "อาหารใจ" .. ขอให้โชคดีกันทุกคนค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น