มีคนบอกไว้ว่า ชีวิตเหมือนเกมโยนลูกบอล 5 ลูกสลับไปมาในอากาศ นักเล่นกลต้องพยายามเลี้ยงลูกบอลที่เป็นตัวแทนของ งาน,ครอบครัว,สุขภาพ,เพื่อน และจิตใจ ไม่ให้พลาดทำลูกบอลลูกใดลูกหนึ่งตกลงไป เคล็ดลับที่จะเล่นเกมนี้ให้ดี เราต้องรู้ความลับว่าในลูกบอล5 ลูกนี้ มีแค่ลูกเดียวที่เป็นลูกบอลยาง.... ว่าแต่มันคือลูกบอลลูกไหน
เฉลยให้เลยว่า งาน เป็นเหมือนลูกบอลยาง ในขณะที่ 4 ลูกที่เหลือเป็นลูกแก้ว ลูกบอลยางนั้นเมื่อทำตก มันไม่แตก และมีโอกาสเด้งกลับมาหาเราได้อีก แต่ลูกแก้วทั้ง 4 ลูกนั้น เมื่อตกแล้ว จะร้าว และยากที่จะซ่อมแซมให้สวยอย่างเดิม
ก่อนที่คุณยายจะเสีย ตัวเองเคยใช้ชีวิตที่มุ่งมั่นกับการรักษาลูกบอลยาง หลายครั้งปล่อยปละละเลยลูกแก้วทั้ง 4 ลูกให้ร่วงให้หล่น มีรอยขีดข่วน แต่ไม่เคยรู้สึกสะกิดใจเท่าตอนที่คุณยายเสีย .. จำได้ว่า แม่บอกว่าคุณยายมีปีที่ดีมาก ก่อนท่านจากไป สุขภาพแข็งแรงทั้งกายใจ อย่างที่ไม่เคยเป็น ลูกหลานดูแลเอาใจใส่ ตอนนั้นเรายังมุ่งมั่นเรียนอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำตัวเหมือนนักปีนเขา ที่ไต่จากยอดเขายอดนี้ ไปยอดที่สูงขึ้น โดยที่ไม่รู้จักพอ ใช้เวลาเกือบ 24 ชั่วโมง ทำงาน อ่านหนังสือ ค้นหาวิชาเรียนเพิ่ม สอบ ไปดูงานต่างประเทศ.. ไม่รู้ตัวเลยว่า แทบไม่ได้คุยกับคุณยายเลย มีแต่นึกถึง คิดถึงบ้าง แล้วก็ปล่อยผ่านไป..
ทุกครั้งที่นึกถึงคุณยาย จะนึกถึงช่วงเวลาที่ตัวเองยังเป็นเด็กประถม คุณยายเป็นคนทำอาหารเก่งมากโดยเฉพาะเมนูน้ำพริก แกงเผ็ดต่างๆ เวลาเลิกเรียนกลับมา ต้องได้กลิ่นกับข้าวหอมๆ ทุกครั้ง จำได้ว่าเคยนั่งดูคุณยายทำสารพัดน้ำพริก แต่เสียดายที่ไม่เคยจดสูตร ไม่งั้นป่านนี้คงได้อีกหลายเมนู นอกจากทำอาหารแล้วคุณยายเก่งเรื่องตัดเย็บด้วย เสื้อกางเกงทำได้หมด เวลายายอารมณ์ดี ก็จะพาไปซื้อผ้าสวยๆมาตัดชุดนอนให้ ซึ่งตอนเป็นเด็ก จะเห่อชุดนอนที่ยายตัดมาก เก็บเอาไว้ใส่อยู่หลายปี.. คุณแม่บอกว่า คุณยายเป็นคนที่เลี้ยงเรามามากกว่าคนอื่นๆ เพราะอาชีพของคุณพ่อคุณแม่ ไม่เอื้อให้มีเวลาดูแลมากมายนัก ส่วนมากชีวิตวัยเด็กของเราจึงมีแต่คุณยายและอาม่าที่ผลัดกันดูแลเอาใจใส่หลานๆ ทดแทนคุณพ่อคุณแม่ ..
หนึ่งปีก่อน วันที่ได้รับโทรศัพท์จากคุณแม่ว่า" ยาย อาการไม่ดี เส้นเลือดในสมองแตก" ตอนนั้นกำลังเดินทางไปประชุม หลังจากรับโทรศัพท์ อะไรหลายๆอย่างก็วิ่งย้อนไปย้อนมาในสมอง ถามตัวเองทันทีว่า " ห่างจากยาย ไปนานแค่ไหนแล้ว" ในช่วงเวลาที่เราเลือกที่จะปีนให้สูง ... เราทิ้งอะไรไว้ข้างหลังเราบ้าง .. และที่สำคัญ เราเหลืออะไรติดตัวบ้าง... จำได้ว่าคืนนั้น ร้องไห้ อย่างกับคนที่รู้สึกแพ้ ทั้งๆที่กอดถ้วยรางวัลไว้
งาน เป็นเพียงลูกบอลยาง แต่สิ่งที่เหลือ ไม่ว่าครอบครัว เพื่อน สุขภาพ จิตใจ เป็นของเปราะบาง ไม่มีโอกาสให้ทำเสียและซ่อมแซมได้บ่อยๆ ถ้าเราไม่รู้จักสร้างสมดุลให้กับชีวิต เกมโยนบอลนี้ จะขาดสมดุลและไม่มีทางจะเลี้ยงลูกบอลทั้ง 5 ลูกได้ และอาจต้องเสียลูกแก้วทั้ง 4 ลูกไป
ทุกวันนี้ เวลาว่างๆ คุณแม่มักจะเล่าความหลังสมัยคุณยายยังมีชีวิตเสมอ พวกเรายังระลึกถึงคุณยาย แม้ว่าจะเป็นเวลา 1 ปีแล้วที่คุณยายจากไป แต่สำหรับตัวเองนั้น การสูญเสียคุณยายเปลี่ยนแนวคิดอะไรหลายอย่างและทำให้เรามีมุมมองชีวิตที่เปลี่ยนแปลงไป..
วันที่ 8 พค. นี้จะครบรอบ 1 ปีคุณยายเสียชีวิต บทความนี้ขอมอบให้คุณยายนะคะ ถ้าคุณยายได้อ่านบทความนี้ (หวังว่าจะมีอินเตอร์เน็ทบนนั้นนะ) อยากบอกว่า คิดถึงคุณยายเสมอ ยังจำแกงจืดเต้าหู้หมูสับ และชุดนอนสวยๆที่คุณยายเย็บให้ได้ ถึงจะจำไม่ได้ว่าหอมคุณยายครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ แต่ตอนนี้ ก็ยังได้กลิ่นแป้งจากแก้มของคุณยาย ^^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น